Szyby pokryte solą. Powietrze przesycone zapachem oceanu i glonów. Mewy krążące pod niespokojnymi chmurami. Liście jarzębiny drżące w wilgotnej bryzie. Źdźbła słomy zaplątane pod mankietami. Ciepło tlącego się płomienia. Wrzos porastający mokradła...
Claire Keegan ma niezwykły talent w literackim ożywianiu miejsc. Miałam wrażenie, że to ja jestem pisarką, która stoi na krawędzi klifu, spogląda na spienione fale i czuje na twarzy podmuchy zimnego wiatru. Miałam wrażenie, że to ja jestem księdzem, który przemierzając nocą wrzosowiska, próbuje zapomnieć o ukochanej kobiecie i ponownie zbliżyć się do Boga. Miałam wrażenie, że to ja jestem nieszczęśliwą mężatką wpatrującą się ponurym wzrokiem w chmurne niebo i ziemniaczane pola. Albo porywczym sierżantem IRA szukającym pocieszenia w bochenku chleba i tuzinie pomarańczy. W ośmiu opowiadaniach Claire Keegan swoją precyzyjną, oszczędną prozą pobudza wyobraźnię i emocje – tworzy głęboko sugestywne historie o zwykłych ludziach, kobietach, mężczyznach i dzieciach Irlandii, ich surowym życiu na wsi i w małych miasteczkach, folklorze, majestacie i dzikości przyrody. Z przenikliwością, skupiając się na detalach, zagląda do ludzkich serc i oferuje niebanalne spojrzenie na intymne i jednocześnie uniwersalne kwestie. Od zakazanej miłości i nieszczęśliwych małżonków, przez uzależnienia, mizoginię, tożsamość płciową, kazirodztwo, aż po wiarę, żałobę i samotność. Bohaterowie opowiadań Keegan stoją w obliczu trudnych życiowych wyborów, mierzą się z wyobcowaniem i poczuciem pustki, tkwią w zawieszeniu między przeszłością, teraźniejszością i przyszłością, przygnieceni trudami codzienności, goryczą rozczarowań i niepewnością jutra. Keegan wspaniale zdołała uchwycić niuanse emocji, złożoność relacji i zachowań. W jej prozie czuć wyraźnie melancholię i tęsknotę – za miłością, akceptacją, szczęściem i spełnieniem. Każde opowiadanie jest na swój sposób wyjątkowe. Ostatnie, zatytułowane "Noc jarzębin", urzekło mnie szczególnie – pokochałam za magiczny realizm i irlandzkie przesądy, gotycką atmosferę i odrobinę humoru. Zaskakujące, jak wiele smutku i refleksji była w stanie zawrzeć Keegan w tej niewielkiej książce. Nie sposób nie docenić też subtelności, z jaką nawiązuje do ludowości, naturalizmu, irlandzkiej tożsamości, kultury katolickiej i plebejskiej. Irlandia, mglista, piękna, nieujarzmiona i skomplikowana, spaja niewidzialną klamrą wszystkie opowiadania – odbija się w nich echo tragizmu doświadczeń, samotnego żywotu i kruchości istnienia.
"Przez większą część dorosłości przebywa się w mroku"
"Przez błękitne pola" to urzekająca proza dotykająca istoty ludzkiej natury, uczuć i egzystencji. Proza, która nadaje siłę krótkiej formie. Czytanie Keegan po raz kolejny sprawiło mi ogromną przyjemność. Takie antologie warto polecać.
* Współpraca barterowa z Wydawnictwem Czarne.
Tytuł oryginalny: Walk the Blue Fields
Przekład: Dariusz Żukowski
Wydawnictwo: Czarne
Data wydania: 2 listopada 2023
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Liczba stron: 208
Moja ocena: 5/6
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz