"W obozie były też dzieci. Były mordowane i ginęły. Dzieci. Pełne niewinności, ufności, chęci i marzeń. Tak jak ofiarom nie przywróci się życia, tak nic nie przywróci ocalałemu dziecku jego utraconego dzieciństwa" - to fragment wystąpienia dr. Piotra Cywińskiego, dyrektora Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau, z okazji 76. rocznicy wyzwolenia niemieckiego nazistowskiego obozu koncentracyjnego i zagłady Auschwitz-Birkenau. Przyjmuje się, że wśród co najmniej 1,3 mln osób deportowanych do obozu około 232 tys. stanowiły dzieci w wieku poniżej 18 roku życia. Wyzwolenia doczekało zaledwie 700, a wśród nich Lidia Maksymowicz (wówczas Luda Boczarowa), białoruska dziewczynka, która w 1943 roku jako trzylatka trafiła do obozu wspólnie z matką i dziadkami. Jest jedną z niewielu ocalałych dzieci - przetrwała, mimo głodu, zimna, chorób i zbrodniczych eksperymentów prowadzonych przez Josepha Mengele.
Kilka dni temu na księgarskie półki w polskim przekładzie trafiła książka "Dziewczynka, która nie potrafiła nienawidzić" napisana wspólnie przez Lidię i Paolo Rodariego, włoskiego dziennikarza i watykanistę. W publikacji znalazły się wspomnienia ocalonej - opis długiej życiowej drogi "przed Auschwitz i po Auschwitz". Historia Lidii to poruszające świadectwo nie tylko obozowego piekła widzianego oczami dziecka, ale także przerwanego brutalnie dzieciństwa i niełatwego życia po wyzwoleniu - trudności z przystosowaniem do nowej rzeczywistości, piętno Auschwitz, kwestie tożsamości, tęsknota za bliskimi, bolesne wspomnienia oraz rany fizyczne i psychiczne, których nie jest w stanie zagoić mijający czas. Książka została napisana z wrażliwością, dojrzałością i życiową mądrością. Skłania do refleksji na temat fundamentalnych kwestii i wartości - podejmuje tematy dotyczące rodziny, przebaczenia, nadziei, człowieczeństwa, wolności oraz pamięci. We wspomnieniach Lidii obecne są wszystkie emocje, często te najtrudniejsze. Bo "Dziewczynka, która nie potrafiła nienawidzić" to nie tylko głos ocalonej - opowieść o wojennej gehennie, przetrwaniu i próbie odbudowy życia - poskładania tego, co Auschwitz zmieniło na zawsze - ale też poruszająca podróż przez zakamarki serca i pamięci. A przede wszystkim przykład wytrwałości, siły oraz zwycięstwa dobra, miłości i nadziei nad złem i nienawiścią.
"Nienawiść niszczy. Moim obowiązkiem jest natomiast kochać i dawać świadectwo światłu, które mimo ciemności otacza nas i nie opuszcza"
Lidia Maksymowicz jest jedną z ostatnich żyjących naocznych świadków - każde takie świadectwo ma ogromne znaczenie - by wiedzieć i pamiętać, bo "pamiętanie to warunek lepszej przyszłości wypełnionej pokojem i braterstwem". "Dziewczynka, która nie potrafiła nienawidzić " to ważna i cenna publikacja - polecam.
* Współpraca barterowa z Wydawnictwem Znak Horyzont.
Tytuł oryginalny: La bambina che non sapeva odiare. La mia testimonianza
Przekład: Anna Wójcicka
Wydawnictwo: Znak Horyzont
Data wydania: 26 stycznia 2022
Liczba stron: 208
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz